Filmy afrykanka

W najnowszej produkcji Marvel Studios – Czarna Pantera: Wakanda w moim sercu, Królowa Ramonda (Angela Bassett), Shuri (Letitia Wright), M’Baku (Winston Duke), Okoye (Danai Gurira) i Dora Milaje (w tym Florence Kasumba), po śmierci króla T’Challi bronią swojej ojczyzny przed zakusami światowych mocarstw. Czekają ich nowe wyzwania, więc bohaterowie z pomocą War Dog Nakii (Lupita Nyong’o) i Everetta Rossa (Martin Freeman) jednoczą siły i przecierają nowe szlaki dla królestwa Wakandy. Tenoch Huerta debiutuje w roli Namora, króla tajemniczej podwodnej nacji.

Przez długie lata tylko chłopcy zajmowali się sprzedawaniem gazet na ulicach Dakaru, więc gdy dziesięcioletnia Sili też zaczyna sprzedawać gazety, żaden nie chce tego zaakceptować. To zajęcie dla nich. Jednak Sili od razu odnosi sukces: pierwszego dnia udaje się jej sprzedać wszystkie gazety i na dodatek dostaje spory napiwek. Chłopaki nie chcą wierzyć, że uczciwie zarobiła te pieniądze. Interesuje się nią policja, ale wkrótce zostawia ją w spokoju. Część zarobionych pieniędzy Sili wydaje na parasol dla swojej ociemniałej część oddaje trędowatym. Przez kilka następnych dni Sili jest prześladowana przez pozostałych gazeciarzy, którzy są zazdrośni o jej sukces. W końcu jednak zaprzyjaźnia się z jednym z nich. Sili odkryje ból, marzenia..., a w końcu przyjaźń. "La petite vendeuse de soleil" jest drugą częścią w serii pt. "Histoires de petites gens" ("Opowieści Maluczkich"), poświęconej zwykłym ludziom, w których reżyser cenił prostolinijność, naiwność i wymaganą do tego odwagę. Film składa hołd dzieciom ulicy, które mają dość odwagi, aby sprzeciwić się starości, skorumpowaniu i ludziom bogatym materialnie, ale ubogim duchem.

Czarna Wenus to oparty na faktach wyjątkowo wstrząsający, poruszający i inteligentnie skomponowany filmowy portret, zainspirowany prawdziwą historią Saartije Bartman. W filmie zastosowano ciekawy stylistyczny zabieg – zamiast zwykłego oglądania filmowych kadrów, widz niejako w nich uczestniczy i je podgląda jako niemy świadek pokazywanych na ekranie wydarzeń. Ten szczególnego rodzaju voyeryzm, stawiający widza w nieco kontrowersyjnej perwersyjnej roli podglądacza, powoduje, że publiczność staje się w tym przypadku na równi winna pokazywanych na ekranie ludzkich zachowań i reakcji. Tym samym film ten oddziałuje na widza niczym policzek, świadomie wymierzony przez reżysera. Reżyser Abdellatif Kechiche stworzył film będący pogłębionym portretem kobiety ufającej społeczno-prawnemu ładowi zachodniego świata, który okazał się być największym jej wrogiem.

Senegalka pragnie znaleźć lepsze życie za granicą. Bierze pracę guwernantki u francuskiej rodziny. Jej obowiązki to rola pokojówki i opieka nad dziećmi. Po ruchach wyzwoleńczych rodzina przenosi się z Dakaru do południowej Francji. W swoim nowym kraju, kobieta jest nieustannie świadoma swojej rasy i jest maltretowana przez swoich pracodawców. Jej nadzieja na lepsze czasy okazuje się rozczarowaniem, wpada w izolację i rozpacz. Surowe traktowanie prowadzi ją do myśli samobójczych, jako jedynej drogi wyjścia z sytuacji.